Townsville trip Week 1

1112 km in de lucht en 2116 km over de weg hebben we er opzitten. Onze vakantie binnen de vakantie is ten einde gekomen en we hebben weer genoten!

Op 17 september zijn we door Robert & Susan weggebracht naar de Domestic terminal van Brisbane Airport. Vanuit daar zijn we naar Townsville gevlogen. Die binnenlandse vluchten bevallen ons wel. Je hoeft slechts 45 minuten van te voren op het vliegveld te zijn en kunt makkelijk inchecken. De reis naar Townsville (noord-oosten van Australie) duurde ongeveer 2 uur en mooi op tijd kwamen we aan. Een Maxi-Taxi was niet beschikbaar, dus met 2 taxi’s zijn we naar de bestemming van onze eerste overnachting gereden: ‘The Lakes Holiday Park’. Op het park hadden we een 5-persoons villa gehuurd. In het echt bleek de villa een stacaravan te zijn met toilet en douche in een hutje ernaast. De dame van de receptie probeerde ook nog AUD 30 extra te rekenen voor het beddengoed op de kinderbedden: ‘the double bed is made, but you’ll have to pay for the other linen. ‘ Na een paar minuten onderhandelen realiseerde ze zich waarschijnlijk dat Nederlanders nergens ‘zomaar’ extra voor betalen als dit niet vooraf is afgesproken. Met gratis beddengoed liepen we weg.

Townsville bleek niet spectaculair te zijn. ‘The Strand’ bleek een mooie boulevard te zijn naast de zee, maar de stad zelf vonden we nogal grauw. In Townsville kwamen we al vrij snel achter een probleem wat we nog vaker zouden tegenkomen: in de wateren in Northern Queensland zwemmen KROKODILLEN. In het kort komt het er dus op neer dat er nergens gezwommen kan worden, behalve in een zwembad. Dat hebben de meiden dan ook maar gedaan de rest van de dag en de volgende ochtend.

De zondag na onze aankomst hebben we de Sealink Ferry genomen naar Magnetic Island. De overtocht duurt ongeveer 20 minuten en de boot is voorzien van alle luxe. Op Magnetic Island hadden we een auto gehuurd en de instructie was om bij aankomst ‘Karl’ te bellen. Maar hoe vaak we het nummer ook belden, hij bleef op voicemail springen. De receptie van Sealink was dicht dus veel verder kwamen we niet. Na ongeveer een half uur wachten kwam er een vrouw (zeker geen ‘Karl’) naar ons toe gelopen. Ze had al een hele tijd naar ons gezocht. Het was druk met verhuren en daarom kregen we de voicemail maar ze was er nu eindelijk. Met z’n zessen stapten we in een oude Ford Falcon. Het was een gare rammelbak en Imke zei al: ‘ Ik vind dit echt geen mooie auto!’. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat we nu naar de plek gingen waar we onze huurauto konden ophalen. Op de plek aangekomen stapte de vrouw uit de Ford en gaf ze de sleutels aan Bert. ‘There you are love, your car for the next 24 hours!’ Enigszins verbaasd pakte Bert ze aan. Ik probeerde nog een: ‘ but I thought we had rented another one!’ De dame glimlachte en zei: ‘Like I’d just said it’s very busy on the island. This is the only one left. But you don’t have to worry about getting more scratches on it!’ We konden de humor van deze grote bak wel inzien en besloten er gewoon mee te gaan rijden. De auto was ruim, reed prima en heeft ons overal naar toe gebracht.

Onze eerste stop op het eiland was het strand van Arcadia. We hebben er gelunched en de meiden hebben er gezwommen. Het verhaal ging dat ‘Wally the Croc’ in het noorden van het eiland rondzwom, maar het zuiden was safe. Daar vertrouwden we maar op. Vanuit Arcadia zijn we verder gereden naar Alma Bay waar het markt was. Leuke kraampjes met allerlei koopwaar en kraampjes met eten. We ontdekten er zelfs een poffertjes kraam! Na Alma beach zijn we doorgereden naar Picnic Bay waar ons hotel was. Het bleek een prima hotel te zijn (met beddengoed dit keer) met zwembad.

Rond 15:30 uur zijn we naar Horseshoe bay gereden in het noorden van het eiland. Hier hadden we een sunset seakayak tour geboekt. We warden opgewacht door onze guide, een aardige vent, welke ons vertelde dat het een prive tour zou worden. Dat vonden we prima. Na uitleg op het strand voeren we in onze dubbele kayaks weg, richting open zee. Niet veel later zagen we voor onze kayaks het hoofdje van een zeeschildpad omhoog komen. Even later kwam er naast de kayak van Meri en onze guide ook eentje omhoog. Ik weet niet wie er meer van schrok: Meri of de schildpad! Na een flink stuk peddelen kwamen we aan bij open zee. Je merkte meteen dat je de baai uitpeddelde, want de zee werd ruiger en de golven hoger. Tijd om weer om te draaien en een plekje te zoeken op 1 van de strandjes in de baai om de sunset te vieren met ‘bubbles’. Het strandje bleek mooie bomen en struiken te hebben en prachtige wildlife. Rainbow Lorikeets landden in de boom en aten appel uit onze hand, Curlews liepen achter ons en sea-eagles vlogen boven onze hoofden. De meiden waren druk met mooie schelpen en stukken aangespoeld koraal te verzamelen. We hebben uiteindelijk maar een maximum van 5 per persoon gesteld om de kayak niet te doen zinken! De sunset was werkelijk prachtig en vol met nieuwe indrukken peddelden we even later terug naar de baai.

Op maandagochtend hebben we een heerlijke wandeling gemaakt naar Hawkings point lookout. De wandeling die werd omschreven als: ' Easy-moderate, steep but short' bleek zijn naam waar te maken. Het was een flinke klim van 600 meter, maar op de top hadden we een prachtig uitzicht over het eiland. Onder ons zagen we Rocky Bay, rondom ons Nelly en Geoffrey Bay en in de verte zagen we Townsville.

Na deze klim hebben we de auto teruggebracht en hebben we de Ferry terug naar Townsville genomen. Met de taxi zijn we vervolgens naar Garbutt gereden om onze camper op te halen. We hadden dezelfde camper gehuurd als tijdens onze vorige trip maar deze keer kregen we een mooie, SCHONE, camper. Wat een verschil met de vorige! We hebben Townsville achter ons gelaten en zijn naar Home Hill gereden, waar we onze eerste overnachting hadden gepland. Wat ons direct opviel waren de vele velden met suikerriet naast en het grote aantal roofvogels boven ons. We hebben nog niet ver gereden en krijgen een flinke steen tegen onze voorruit. De ruit barst gelukkig niet, maar de steen zorgt wel voor een flinke ster. Balen, want we zijn niet verzekerd tegen ruitschade.

Tegen de avond komen we aan in Home Hill een klein plaatsje zo’n 100 kilometer ten zuiden van Townsville. De temperatuur is nog steeds 27 graden. In Home Hill parkeren we onze camper op de Comfort Stop midden in het dorp. De comfort Stop welke gratis is, heeft toiletten, douches en een grote camp kitchen. Samen met vele andere touristen genieten we van de hartelijkheid van dit kleine dorpje. Als het donker is zien we ineens in de verte flinke vlammen. De vlammen worden steeds hoger en lijken dichterbij te komen. De overige toeristen blijven rustig zitten en storen zich niet aan het vuur. Ineens bedenk ik me dat ik gehoord heb over ‘Cane Fires’. De velden met suikerriet worden dan in brand gestoken om de droge bladeren te verbranden en giftige slangen te doden of verjagen voordat de suikerriet wordt geoogst. Waarschijnlijk is dit wat we hebben gezien want niet veel later dooft het vuur net zo snel weer als dat het omhoog kwam.

Daar waar we tijdens onze vorige trip sliepen in dikke kleding en onze slaapzakken echt nodig hadden, drijven we deze keer om 7 uur de camper uit door de warmte. We ontbijten en rijden rond 08:30 uur rustig verder richting onze Big4 camping in Airlie Cove. Na 15 minuten rijden passeren we het bord: ‘welcome to the Whitsunday Region’. De regio staat bekend om z’n prachtige eilanden voor de kust. Een paar van die eilanden gaan we op woensdag bezoeken. Maar voordat we dat gaan doen moeten we eerst op zoek naar een ‘carglass’, welke hier ‘O’Brien’ heet. We rijden door het bruisende Airlie Beach, bekend om zijn tropische klimaat en de vele backpackers. Die zien we inderdaad in grote getalen door de winkelstraten lopen. We vinden uiteindelijk een ‘carglass’ in Cannonvale, dichtbij onze eindbestemming. De ruit wordt prima gemaakt en niet veel later arriveren we in Airlie Cove. De Big4 camping blijkt een superleuk aquapark te hebben met zwembad en een springkussen. Terwijl wij de camper op onze plek installeren zijn de kinderen al op weg. De rest van de dag genieten zij van het spelen en wij van de rust!

Op woensdag worden we om 07:00 uur opgehaald door een shuttlebus welke ons naar Shute Harbour brengt. In de haven ligt ons cruiseship ‘Reefstar’ te wachten welke ons meeneemt naar drie van de Whitsunday Eilanden. We varen als eerste naar Black Island, ook wel Bali Hai genoemd. We worden gewaarschuwd voor de Cone Shell, een prachtig uitziende schelp met een dodelijke slak binnenin. Het advies voor deze hele tour: ‘look, don’t touch anything’. Imke stelt me, niet voor de eerste keer, weer de vraag: ‘ Mam, hebben we in Nederland eigenlijk dodelijke dingen?’
Op Bali Hai gaan we snorkelen. We zien prachtig koraal en heel veel gekleurde vissen. Het is een prachtig gezicht en de vissen lijken totaal niet bang te zijn voor al die duikbrillen en flippers die rakelings langs hun lijven drijven. We brengen een uurtje door in het water en daarna nog wat tijd op het strand. We zien een green sea turtle voorbij zwemmen. Wat is de natuur hier toch adembenemend.

Vanuit Bali Hai varen we verder naar Whitsunday Island, het grootste eiland van alle Whitsunday Islands. We gaan van boord bij Hill Inlet (north of Whitehaven beach) en wandelen een stuk naar de lookout. Het is een flink stukje lopen, bij tijd en wijlen zelfs klimmen en Imke vraagt: ‘waarom lopen we hier eigenlijk?’ Mijn antwoord: ‘we gaan naar een heel mooi uitzicht’ lijkt haar niet te bevallen. Haar antwoord luidt: ‘Daar gaat het me niet om!’ We lopen toch verder en bij de lookout aangekomen moet zelfs Imke bekennen dat het de moeite waard was. We hebben hier een prachtig uitzicht over Whitehaven beach. We zien het witte strand en de blauwe zee. We lopen verder naar Whitehaven beach en komen aan bij het mooiste strand wat we ooit hebben gezien. Parelwit zand zover je kan kijken en een kristalheldere zee welke bestaat uit diverse kleuren blauw. Ik denk niet dat we ooit het woord ‘WOW’ zo vaak achter elkaar hebben gebruikt. Maar dat is echt het enige woord waarmee we dit strand snel kunnen beschrijven: ‘WOW’. We zwemmen in de zee (naast een grote Sting-Ray) en de meiden spelen in het zand. Na een uitgebreide fotosessie keren we terug naar de boot. Een van deze foto’s komt vast in onze woonkamer te hangen!

Het volgende eiland wat we aandoen is Daydream Island. Het eiland is nogal toeristisch en wij besluiten al snel dat dit niets voor ons is. We kijken naar de Sting-Rays, haaien en andere vissen die gevoerd worden. Op de vraag hoe 1 van de grote vissen heet antwoord ik dat dit waarschijnlijk een rog is. Emma vraagt of we deze vis soms op ons brood eten. Ik snap haar vraag niet waarop zei zegt: ‘roggebrood!’ We maken wat foto’s van de bekende zeemeermin-beelden voordat we terug gaan naar de boot. Helaas is de tour al weer voorbij en varen we terug naar de haven. Met de shuttle bus gaan we vervolgens terug naar de Big4 camping.

Op donderdag rijden we weer verder. Onze volgende stop is Mackay (uitspreken als meh-kaai). Ergens tussen Ilbilbie en Mackay zien we ineens een politie auto naast de weg staan en een politieagent op de weg die ons een stopteken geeft. Het blijkt een alcoholcontrole te zijn. Bert mag in een blaaspijpje blazen en de agent laat hem de uitslag zien: allemaal nullen. We mogen dus verder rijden. We vinden het wel bijzonder: in Nederland, wat 148 x zo klein is, hebben we nog nooit een alcoholcontrole ondergaan en hier treffen we er gewoon eentje!

Na een warme rit van zo’n 150 kilometer stoppen we eerst bij the Bluewater Lagoon, een gratis zwemparadijs midden in de stad. Daar kan Nederland toch echt een voorbeeld aan nemen, zoveel gratis faciliteiten als dat Australie biedt! De meiden genieten van het verkoelende water terwijl papa en mama lekker relaxen in de schaduw. Naast het zwembad ligt een shoppingmall. Daar gaan we nog even shoppen voordat we verder rijden naar onze overnachtingsplek in Bakers Creek, een klein plaatsje ten zuiden van MacKay.

De volgende ochtend gaan we op zoek naar een Aquapark wat in Mackay zou moeten liggen. We zoeken en zoeken en zoeken en komen uiteindelijk tot de conclusie dat het Aquapark niet meer bestaat. De meiden zijn, begrijpelijk, erg teleurgesteld. Om toch nog een beetje verkoeling te kunnen bieden rijden we naar Bucasia Beach, een van de northern beaches van Mackay. De locals verzekeren ons dat het er veilig zwemmen is, maar toch durven we niet verder te gaan dan enkel diep. Gelukkig is het eb en staat er nog een grote waterplas op het strand waar we in kunnen waden. Bucasia beach is wederom een prachtig strand wat we helemaal voor ons zelf hebben, op een verdwaalde visser en wandelaar met zijn hond na. We blijven hier tot aan de lunch welke we klaarmaken in het park achter het strand. Weer helemaal fris en met volle buiken stappen we weer in de camper, op weg naar Ilbilbie.

Vlakbij Ilbilbie schijnt een reservaat te liggen, in de bush aan het water genaamd Yarrawonga Park Reserve. We vinden het reservaat en zien meteen het bord met daarop de ‘crocodile warning’. Wederom geen zwemmen hier dus! Na vele heuvels en kuilen vinden we uiteindelijk de plek welke druk bezocht is door andere kampeerders. Meerdere mensen hebben hun tent er op gezet en genieten van de natuur en het uitzicht. We zien de locals en hun kinderen toch het water ingaan op weg naar hun boot. Hun kinderen spelen op hun gemakje aan de rand van het water. Wij besluiten dit risico toch maar niet te nemen en onze kinderen blijven lekker aan wal. Helemaal als 1 van de andere kampeerders vertelt dat er hier recentelijk een 'incident' heeft plaatsgevonden waarbij een man is gegrepen door een krokodil toen hij zijn boot van de trailer in het water wilde laten. We zien een prachtige sunset terwijl de koeien naast onze camper staan te grazen. Bert maakt samen met de meiden een kampvuur en de rest van de avond zitten we buiten. Er worden marshmallows geroosterd en Meri en Imke kijken een film op een tv van een van de andere gasten. Een groot nadeel van dit warme weer zijn de vele muggen. Tel hierbij water op en je hebt de slechte combinatie mosquitoes en sandflies. Er is eigenlijk maar 1 remedie: lange mouwen en lange broek, sokken en dichte schoenen en vooral veel sprayen met insectenspray. En dat zelfs dit niet altijd werkt heeft Emma helaas mogen ervaren....

Met deze cliffhanger eindigt onze eerste week kamperen in Northern Queensland. Week 2 volgt snel!

Liefs van ons vijven